Μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε μια κοπέλα. Η πριγκίπισσα Αγγελίνα. Ήταν όμορφη και γλυκιά, καλοπροαίρετη και με μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη. Μα η γλυκιά κοπέλα ήταν δυστυχισμένη τελευταία! Κάποια κακιά μάγισσα είχε ζηλέψει την ομορφιά της και την είχε κλείσει σε ένα κάστρο, έτσι ώστε να μην τη βλέπει ο κόσμος και θαυμάζει την ομορφιά της!

Ήταν καιρός τώρα που περνούσε τη ζωή της στο κάστρο-φυλακή. Μόνη της διέξοδος, ένα παραθυράκι. Από ένα παραθυράκι μια σταλιά έβλεπε καθημερινά τον κόσμο... Όσα μπορούσαν να χωρέσουν από το μικρό παραθυράκι, όσα μπορούσε να αιχμαλωτίσει η ματιά της, ρουφούσε και έφτιαχνε ιστορίες στο μυαλό της για να αντέχει τις δύσκολες μέρες και τις αβάσταχτες νύχτες της.

Ατένιζε τα δέντρα, τα σύννεφα, τα πουλιά, ό,τι μπορούσε να δει μέσα από το μικρό παραθυράκι. Συχνά η καταχνιά δεν την άφηνε ούτε αυτά τα λίγα να δει.
Κοιτούσε τις κορφές των δέντρων μέσα στην ομίχλη,
τις σκεπές των σπιτιών,
κι αν ήταν τυχερή και είχε πιο καθαρή μέρα, έβλεπε τα έλατα και τα λουλούδια που φύτρωναν μπροστά από το κάστρο.
Μα ήταν θλιμμένη η όμορφη κοπέλα...Πως θα ήθελε να ήταν και αυτή ανάμεσα στον κόσμο, να περπατά μες στο δάσος, ελεύθερη έξω από τα δεσμά της...Η θλίψη της γέμιζε την ψυχή μα δε σταματούσε όμως να ελπίζει. Κάποια μέρα, θα ερχόταν ο αγαπημένος της να τη βγάλει από κει μέσα. Ήταν σίγουρη ότι την έψαχνε και θα την έβρισκε...
Θα διέσχιζε βουνά και φαράγγια, θα περνούσε μέσα από δύσβατα ομιχλώδη μονοπάτια, θα ανέβαινε λόφους, θα έψαχνε σε όλα τα απομακρυσμένα κάστρα ... αλλά στο τέλος θα την έβρισκε...Ήταν σίγουρη...σίγουρη...

Συχνά σκεφτόταν έτσι μα τα όνειρά της σκορπούσαν όπως σκορπούσε το μεσημέρι κι η ομίχλη, όταν οι λιγοστές ακτίνες του ήλιου κατάφερναν να τη διαλύσουν. Ήταν μήνες πια κλεισμένη εκεί μέσα και κανείς δεν την είχε αναζητήσει. Πόσο ήθελε να κλάψει, μα ακόμα κι αυτά τα δάκρυά της είχαν στερέψει πια. Ήθελε να φύγει! Ήθελε να βρει τρόπο να ελευθερωθεί!

Ο καιρός περνούσε και μαζί περνούσαν και εξανεμίζονταν και οι ελπίδες της. Είχε πιστέψει πια, ότι η ζωή της θα τέλειωνε εκεί μέσα. Κανείς δε θα την έβρισκε. Κανείς δε θα την αναζητούσε...
Είχε χάσει κάθε ελπίδα, μέχρι που μια μέρα...

Μα...τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό που ακούει; Μοιάζει με χτύπημα! Χτύπημα σε πόρτα! Μα ναι! Κάτι βλέπει στην βαριά ξύλινη πόρτα του κάστρου! Ποιος είναι; Μα...φυσικά ο καλός της! Το ‘ξερε! Το ‘ξερε πως θα την έβρισκε! Τέλος πια στα βάσανά της. Τέλος πια η φυλακή! Να τος τώρα εδώ. Ήρθε! Ήρθε να τη σώσει! Να τη σώσει και...

...να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Κείμενο:Κική
Φωτογραφίες:Κωνσταντίνος