Tuesday, February 05, 2008

Μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε μια κοπέλα. Η πριγκίπισσα Αγγελίνα. Ήταν όμορφη και γλυκιά, καλοπροαίρετη και με μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη. Μα η γλυκιά κοπέλα ήταν δυστυχισμένη τελευταία! Κάποια κακιά μάγισσα είχε ζηλέψει την ομορφιά της και την είχε κλείσει σε ένα κάστρο, έτσι ώστε να μην τη βλέπει ο κόσμος και θαυμάζει την ομορφιά της!

Ήταν καιρός τώρα που περνούσε τη ζωή της στο κάστρο-φυλακή. Μόνη της διέξοδος, ένα παραθυράκι. Από ένα παραθυράκι μια σταλιά έβλεπε καθημερινά τον κόσμο... Όσα μπορούσαν να χωρέσουν από το μικρό παραθυράκι, όσα μπορούσε να αιχμαλωτίσει η ματιά της, ρουφούσε και έφτιαχνε ιστορίες στο μυαλό της για να αντέχει τις δύσκολες μέρες και τις αβάσταχτες νύχτες της.

Ατένιζε τα δέντρα, τα σύννεφα, τα πουλιά, ό,τι μπορούσε να δει μέσα από το μικρό παραθυράκι. Συχνά η καταχνιά δεν την άφηνε ούτε αυτά τα λίγα να δει.
Κοιτούσε τις κορφές των δέντρων μέσα στην ομίχλη,
τις σκεπές των σπιτιών,
κι αν ήταν τυχερή και είχε πιο καθαρή μέρα, έβλεπε τα έλατα και τα λουλούδια που φύτρωναν μπροστά από το κάστρο.
Μα ήταν θλιμμένη η όμορφη κοπέλα...Πως θα ήθελε να ήταν και αυτή ανάμεσα στον κόσμο, να περπατά μες στο δάσος, ελεύθερη έξω από τα δεσμά της...Η θλίψη της γέμιζε την ψυχή μα δε σταματούσε όμως να ελπίζει. Κάποια μέρα, θα ερχόταν ο αγαπημένος της να τη βγάλει από κει μέσα. Ήταν σίγουρη ότι την έψαχνε και θα την έβρισκε...
Θα διέσχιζε βουνά και φαράγγια, θα περνούσε μέσα από δύσβατα ομιχλώδη μονοπάτια, θα ανέβαινε λόφους, θα έψαχνε σε όλα τα απομακρυσμένα κάστρα ... αλλά στο τέλος θα την έβρισκε...Ήταν σίγουρη...σίγουρη...

Συχνά σκεφτόταν έτσι μα τα όνειρά της σκορπούσαν όπως σκορπούσε το μεσημέρι κι η ομίχλη, όταν οι λιγοστές ακτίνες του ήλιου κατάφερναν να τη διαλύσουν. Ήταν μήνες πια κλεισμένη εκεί μέσα και κανείς δεν την είχε αναζητήσει. Πόσο ήθελε να κλάψει, μα ακόμα κι αυτά τα δάκρυά της είχαν στερέψει πια. Ήθελε να φύγει! Ήθελε να βρει τρόπο να ελευθερωθεί!

Ο καιρός περνούσε και μαζί περνούσαν και εξανεμίζονταν και οι ελπίδες της. Είχε πιστέψει πια, ότι η ζωή της θα τέλειωνε εκεί μέσα. Κανείς δε θα την έβρισκε. Κανείς δε θα την αναζητούσε...
Είχε χάσει κάθε ελπίδα, μέχρι που μια μέρα...

Μα...τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό που ακούει; Μοιάζει με χτύπημα! Χτύπημα σε πόρτα! Μα ναι! Κάτι βλέπει στην βαριά ξύλινη πόρτα του κάστρου! Ποιος είναι; Μα...φυσικά ο καλός της! Το ‘ξερε! Το ‘ξερε πως θα την έβρισκε! Τέλος πια στα βάσανά της. Τέλος πια η φυλακή! Να τος τώρα εδώ. Ήρθε! Ήρθε να τη σώσει! Να τη σώσει και...

...να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Κείμενο:Κική
Φωτογραφίες:Κωνσταντίνος

19 comments:

  1. Anonymous7:23 AM

    ................και να δούμε όλοι πως πίσω και από το πιο ισχυρό οχυρό, πίσω από πέτρινους τοίχους και κρυμμένα τοπία,ίσως υπάρχει μια ψυχή - Αγγελίνα που λαχταρά να φανερώσει σε κάποιον τα όνειρά της!
    Και ήλθε ο μπλόγκερ, της έδωσε ένα μπλόγκ και ανάρτησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! :)))))) :)))))
    Τα εύσημα στον Κωνσταντίνο για τα ομιχλώδη τοπία!
    Καλημέρα σε όλους, σχολιαστές, σχολιαζόμενους και φυσικά στην όμορφη Ζάκυνθο!

    ReplyDelete
  2. απλά τέλεια......σαν να εχουνε βγει απο παραμύθι!! :)

    ReplyDelete
  3. Teleies!Sou eipa emeis oi 2 prepei na ftia3oume ena paidiko parami8i! Episimi protasi!Ftia3e mou tin istoria na sou kanw tin eikonografisi!!!!:)))

    ReplyDelete
  4. Καλέ μου Ηλιογράφε! ΄Ομορφα μας τα είπες. Ποιητικός οπως πάντα!

    Roadartist, ευχαριστούμε!

    Aggeliki, και μετά τι θα το κάνουμε; Για πες...Πλάκα θα ΄χει...

    Νατάσσα, σμακ!

    ReplyDelete
  5. kikitsa τα είπα και απο κει ----> στον κωνσταντινο. πολυ ομορφη η συνεργασία σας.
    ζηλευωωωωωωωω
    (ηλιογραφε ειδες συντονισμος? ;)

    ReplyDelete
  6. Anonymous9:19 PM

    Πανεμορφες φωτο, μα και το παραμυθι σου δεν παει πισω! φιλουρες

    ReplyDelete
  7. Γοητευτικότατη έως χαρισματική η γραφή σου Κική!!! Κρυφό (μέχρι τώρα) ταλέντο!!! Συνέχισε!!!

    Θελκτική έως υποδειγματική η φωτογράφησή σου Κωνσταντίνε, όπως πάντοες, άλλωστε! Εύγε σου!

    ReplyDelete
  8. Ηλιογράφε, ευχαριστώ!

    Angeliki, αυτή η επίσημη πρόταση, μου βάζει κάτι άλλες ιδέες... Θα τις επεξεργασθώ... Ενδελεχώς!

    Aliki, ευχαριστούμε!

    Π.Κ., ευχαριστώ!

    Oneiromageiremata, αυτήν την επίσημη πρόταση πρέπει να την εξετάσεις κατεπειγόντως! Μου φαίνεται ότι θα βγούν πολύ ωραία πράγματα... Πολύ!

    ReplyDelete
  9. Το αχτύπηο δίδυμο ξαναχτύπησε!!

    ReplyDelete
  10. Αλίκη, ευχαριστούμε. Μη στενοχωριέσαι καλέ. Κι εσείς μια χαρά το ξεκινήσατε!

    Λούνα, ευχαριστώ! Φιλάκια!

    Π.Κ...τι μου λέτε! Ευχαριστούμε!

    Κωνσταντίνε, σου άρεσε το παραμυθούλι;

    Ακουα, ευχαριστούμε, ευχαριστούμε!

    ReplyDelete
  11. ...μας ταξιδεύεις υπέροχα!!Καλό απόγευμα!!

    ReplyDelete
  12. Βουβές και παραμυθένιες...

    ReplyDelete
  13. σούπερ φωτορομάντζο! εγώ όμως έχω ένα παράπονο, δεν μας είπατε τι έτρωγε η πριντσέσσα:) αφού ξέρετε, έχουμε ένα άλφα κόλλημα:)

    ReplyDelete
  14. Sealike2, ευχαριστώ πολύ!

    Ν.Μ. η σιωπή πολλές φορές λέει πολλά.

    Χαρτ, χμμμμμμ...τι έτρωγε ε; Χμμμ... Είχε delivery από το Hungry for Life! Αααα τι είπα πάλι ο θαλασσοπόρος! χαχαχα!!!

    ReplyDelete
  15. με τέτοιο ντελίβερι καθόμουν κι εγώ στο κάστρο!

    ReplyDelete
  16. Φαντάζεσαι τι γομάρα θα γινόταν η principessa άμα έτρωγε 2-3 χρόνια από κει; Μόνο τα γλυκά που θα κατέβαζε! χαχα!

    ReplyDelete
  17. τι κέικ (δυο-τριών λογιών τη μέρα!) τι χορτόπιτες τι κιμαδόπιτες, τι μπασμπούσες, τι μάπες (σήμερα!), θ'άνοιγε τη πόρτα ο πρίγκηψ και θα τρόμαζε:)

    ReplyDelete
  18. Δεν ξέρω μην έπρεπε να γκρεμίσει την πόρτα για να την βγάλει! χαχαχα
    Γι΄αυτό ο πρίγκιψ πήγε έγκαιρα!

    ReplyDelete